 |
Demokratlarin baskan adayi Jhon Kerry, baskan yardimcisi adayi olarak, Senatör Jhon Edwards’i seçti.
14 Temmuz 2004— Daha önce yapilan önseçimde Kerry’nin arkasindan en yüksek oyu alan Edwards; N. Caroline eyaletinden, orta sinif bir ailenin çocugu, daha çok çalisan siniflari, siradan Amerikaliyi temsil ediyor. Bilindigi gibi baskan adayi Kerry ise, varlikli, zengin kesimden geliyor. |
|
Böylece, gözlemcilere göre demokratlar, “bu ikiliyi” Amerikan seçmeninin önüne koymakla gerçekçi bir denge kurmus oldular ve seçim sanslarini artirdilar. Bu ikilinin karsisinda özellikle, “Irak yanlisi” yüzünden Baskan Bush’un zaten azalan seçim sansinin daha da düsecegi söylenmektedir. Amerika’da baskanlar iki dönem ve dörder yil basbakanlik yapabiliyor. Genellikle birinci dönem baskan olanlar, ikinci dönem seçiminden daha dolay çikabildikleri görülmektedir. Bundan önce, bunu basaramayanlarin son örnegi Baba Bush olmustur. Baba Bush, “Çöl firtinasi” harekâtinda basarili oldugu halde, Birinci Irak Savasi sonrasi yapilan seçimi Clinton’a karsi kaybetmistir. Baskan Bush, Beyaz Saray’a gelince iki önemli politika degisikligi yapti. Birincisi, artik tarihteki “100 Yil Savaslari”na benzetilen, Arap-Israil çatismasi konusundaki politika degisikligidir. Bush, bu konuda Clinton’in tam tersine, “O sorunun o güne kadar oldugu gibi, Amerika’nin birincil ve en önemli konusu olmadigini, sorunun taraflarin kendi arasinda çözülmesi gerektigini ve Beyaz Saray’in öncelikli konusunun ABD’nin iç sorunlari oldugunu” belirtmisti. Oysa Clinton, görevi birakirken Israil ile Filistin’i bir anlasma noktasinda bulusturmus, ayrintilarda süren tartismalar sonuçlanmadan Beyaz Saray’dan ayrilmisti. Bush’un “Ben karismiyorum!” demesi ile Saron’un baslattigi sertlik politikasi, Ortadogu’da barisi, artik bilinmez bir gelecege birakmistir. Çogu çevrelerin üzerinde birlestigi bir önemli nokta vardir: “Arap-Israil sorununu çözülmeden, Ortadogu’ya baris gelmez, Ortadogu’ya baris gelmeden de, dünya bir gün olsun huzur bulmaz.” ABD’nin Afganistan ve Irak’ta sürüklendigi ve bütün dünyayi saran umutsuzluk ve savas (terör) korkusu, bu görüsü dogrular niteliktedir. Bush’un ikinci yanlisi, (birinci ile iç içe) savunma politikasindaki degisikliktir. 11 Eylül 2001’den sonra ABD, savunma stratejisini degistirerek, “Bana saldiracak olani beklemeden, ben ona saldiracagim” seklinde sadelestirilen, bir yeni “saldirgan politika” ilan etmistir. Ve bunun sonucunda bugün artik geçerli gerekçesi olmadigi anlasilan, Afganistan ve Irak isgallerini gerçeklestirmistir. Bu iki yanlis politika yüzünden Amerikan halkinin destegini kaybeden Bush, simdi çikis için yeni yollar aramaktadir. Irak’ta Temmuz ayi basinda yapilan yetki devri ve kendi silahli kuvvetleri yerine NATO’yu Irak’a sokma girisimleri bu arayisin sonucudur. Baskan Bush’un bir gösteri daha yapacagi ve yardimcisi Dick Cheyny’yi degistirebileceginden söz edilmektedir. Gerçekten de bütün yanlisliklarin, Bush’tan çok, yardimcisi seytan zekâli Cheyny’den kaynaklandigi sanisi, Amerikan halkinda yaygindir. Oysa, gelecegi iyi gören çevrelere göre, Bush artik çok gecikmistir. Dick Cheyny’i “günah keçisi” ilan edip, yeni bir yardimci bulsa da, Kasim seçimlerini kazanmasi zordur. Kimilerine göre bugünlerde Beyaz Saray’da, Baskan Bush ile yardimcisi Cheyny, çoktandir ellerinde olan son kozlari, “Bin-Ladin”i, ne zaman masaya süreceklerinin kararini tartisiyorlar. |
|