 |
Basbakan Erdogan "Ustalik" asamasi diye adlandirdigi 3. dönem iktidarinin son iki yilinin en basarisiz aylarini yasiyor. |
|
Ciddi yapisal sorunlara karsin, istikrarli gidiyor gözüken bir tek ekonomi. R. T. Erdogan’in en girift ve önemli konularda saplantilari, ön yargilari ve duygusalligi, aklina ve diline hâkim olmus durumda! Artik açikça görüldü ki, ettigi sözlerin ve takindigi tavirlarin arkasinda hiçbir bilgilendirici hazirlik, plan, hesap-kitap yok. Varsa yoksa yola çiktiginda, kendisini adadigi politika tabanina! Bir türlü anlasilmayan, yaninda “kader birligi ettim” dedigi, Cumhurbaskani Gül gibi, son çeyrek yüzyilin en deneyimli bir diplomatin varligina ragmen Davos’tan bu yana, nasil oluyor da bu kadar riskli ve anlasilmaz bir dis politikada inat ettigi. 19. yüzyilin ikinci yarisindan beri, Türkiye’nin dis politikada sürdürdügü uluslararasi basarisi, iki yilda silindi gitti. Yakin komsularimizdan, ABD ve Rusya gibi baskin ülkelere kadar ve Birlesmis Milletler basta uluslararasi ve bölgesel kurumlarin hiçbiri, Türkiye’yi artik ya anlamiyor, ya da anlamak istemiyor! Sanilmasin ki önemsediklerinden; nasil olsa, sonuçta ne olacagina ve nereye varacagina onlar karar veriyor. Bize de uymak düstügünü, 1 Mart 2003’tezkeresinden beri, kaçinci kez yasayarak gördük. Bu saptamalarimi kanitlamak için, su soruya bir yanit bulmamiz gerekir: “Böyleyse, niye R. T. Erdogan hâlâ rakipsiz ve tartisilmaz?” Yaklasik 60 yili askin bir süredir, ülkemin ekonomik, sosyal ve siyasal yasaminin bire bir içindeyim. Uzunca bir süre Devlet Planlama gibi 1960 ve 1970’li yillarda devlet yönetimine her konuda hâkim olan bir kurulusta, arkasindan 40 yildir, parti üst yöneticisi, milletvekili ve bakan olarak politikada edindigim bilgi ve deneyimimden su sonuçlari çikariyorum: Birincisi, halk oyunu öncelikle içinde bulundugu as ve is durumuna göre kullaniyor. Ikincisi de, bir lideri degistirmeye yönelmesi için, bir baskasinin yerine gelebilecegini görmesi gerekiyor. Son 60 yilin kalkinma ve demokratiklesme sürecinde Türkiye'de seçilmis dokuz basbakan görev yapti. Süleyman Demirel, Bülent Ecevit, Turgut Özal, Yildirim Akbulut, Mesut Yilmaz, Tansu Çiller, Necmettin Erbakan, Abdullah Gül ve Recep Tayyip Erdogan. Özellikle dis iliskilerde ilk sekizin hemen hepsi, söylem ve eylemlerinde son derece titiz, dikkatli ve tutarliydilar. Ulusal yarar ve çikarlar söz konusu oldugunda, hiçbir zaman oy hirsiyla popülist degildiler. Yeri geldiginde cesur, gerektiginde uzlasmaci olabildiler. Iktidardayken, her zaman sogukkanli, muhaliflerine karsi saygili, halka hosgörülü olmaya çalistilar. Tartisma ortaminda hazirlikli, bilinçli ve donanimli olmaya özen gösterdiler. Özellikle sorunlu konularda uzun erimli ve sabirli bir özgüven içindeydiler. Son yillarda, R. T. Erdogan'in, bu niteliklere, sifatlara ve yaklasimlara benzer bir söylem ve eylemi hiç olmadi. Üstelik hem yanlislarindan ders almiyor, hem de çatismayi tirmandirarak, tehdide basvurarak, inatla hakliligini kabul ettirmeyi tercih ediyor! Altini çizmemiz gerekir ki, Demirel’den Çiller’e kadar alti lider de, iktidari ekonomik nedenlerden yitirmistir. En son 2002 çöküsü olmasaydi, halk asla R. T. Erdogan’da umut aramazdi. O tarihteki Basbakan Ecevit’in kendini yok etme pahasina aldigi yapisal ve yasal önlemler sayesinde, son 10 yildir dünya yaniyorken Türkiye ekonomisi göreceli bir istikrari sürdürebildi. Seçmen, cumhuriyet döneminin 80 yilda disinden tirnagindan artirip yaptigi agir sanayi, enerji ve haberlesme kurum ve kuruluslarini satip yemekle yoluna devam eden Basbakan’dan henüz vazgeçmek egiliminde degil. Üstelik vazgeçmesi için güven veren bir seçenek de yok. Halkimiz kendi sesini ve kokusunu aldigi politikaciya hep omuz verdi. Iki gerçek örnek, Demirel ile Ecevit'tir. Halk, ikisine de as-is derdi için güvendi ve sahip çikti. Kendinden bildigi için de birine, “Çoban Sülü”, digerine “Karaoglan” dedi. 2002 seçimi öncesi krizinde de, as ve is derdindeki kitleler Kasimpasali Erdogan'i kendinden bilmisti. Halk sabirlidir, günü geldiginde sesini çok iyi yükseltir... |
|