|
1995 seçimlerinde animsanacagi gibi, Erbakan’in Refah Partisi birinci olmustu. Oylarin dagilimi ise söyleydi: REFAH yüzde 21.38 ve 152 milletvekili (MV), ANAP yüzde 19,65 ve 132 MV, DYP yüzde 19,18 ve 135 MV, DSP yüzde 14,64 ve 76 MV, CHP de yüzde 10,71 ve 49 MV ile meclise girdiler. Yilmaz Hükümeti (ANAYOL ), 12 Mart 1996 tarihinde Meclisten 257 kabul, 207 ret, 80 çekimser oyla güvenoyu aldi. Ancak Mesut Yilmaz siyasal yasaminin en önemli yanlisini yapti ve Tansu Çiller’i tasfiye ederek merkez sagin tek basina lideri olma emeli ile koalisyonu bozdu. Arkasindan kendisi önerdigi halde, son dakikada korktu ve önce iki yil Erbakan’in basinda olacagi dönüsümlü basbakanlik anlasmasindan da caydi. Firsati ele geçiren Tansu Çiller, ayni gün Erbakan’i 28 Subat 1997 post modern darbesine götüren Refah-Dogruyol Koalisyonunun Basbakani yapti. Öylece, Necmettin Erbakan’nin 1969’da Milli Nizam Partisi ile siyasal ve toplumsal yasamimiza giren “Milli Görüs” siyaseti, basbakanligi ve o düzeyden etkin olma olanagini elde etti. Tayyip Erdogan’in basbakanliga, Abdullah Gül’ün de cumhurbaskani adayligina gelisinin baslangici, iste o tarih olmustur.
2000 yilinda patlayan ekonomik krizin faturasini halk Ecevit’in basbakanligindaki DSP-MHP-ANAP Koalisyon Hükümetine kesti ve meclisteki Tansu Çiller’in DYP’si ile birlikte partilerin tümünü barajin altinda birakti. 2002 seçimlerinde halk oy verecegi yeni yüzleri aradi. Erdal Inönü sonrasi SHP ile sancili ve çetin pazarliklarla birlesebilen CHP’nin yillar süren iç kavgalari ile yipranmis ve eskimis gözüken Baykal ancak yüzde 20 dolayinda oy alarak meclise giren ikinci parti oldu. Bu durum, toplam oyun yüzde 25’ni alan AKP’yi tek basina anayasayi bile degistirebilecek çogunlukta iktidara getirdi. Bu sonuçtan su saptamayi çikaranlarin gerçekçiligi yadsinamaz; Birlesme, iki partinin toplamini asan bir sinerji(ek güç) yaratmamisti. Beklenenin tersine, SHP’nin 1991’de aldigi oyu ile CHP’nin aldigi oy toplami sandiga yansimamis, azalmisti. Gerçekten de 2002’ye gelindiginde, 12 Eylül sonrasi Erdal Inönü ile baslayan solda güçlü bir parti olma çabalarinin, Baykal’in tüm rakiplerini disladigi, solun önde gelen bütün politikacilarini eledigi bir CHP’ye dönüstügü görüldü.
Aydinligin Tandogan’dan baslayan ve Izmir’de yükselen gücü, CHP Genel Baskanini, partiyi halktan ve gerçek CHP’lilerden arindirma tavrindan geri dönmeye zorladi. Ayrica, E-Darbe sonrasi hizla gerçeklesen DYP ve ANAP’in birlikteligi, Baykal’i soldaki bütünlesmenin sorumlusu haline getirdi. Ne var ki daha aradan saatler geçmeden, ekranlarda oynanmaya baslayan dizinin birinci bölümünün de yeni degil, eski dizinin bir devami oldugu görüldü. Daha önceki birlesmelerin içinde olan birisi olarak, sandikta bütünlesmeyi bekleyen sosyal demokrat tabanin bu kez de düs kirikligi yasayacaginin endisesini tasiyorum.
Ecevit, 12 Eylülcü Genarellere karsi tavir koymak için istifa ettigi CHP’ye, bir daha geri dönemedi. Erdal Inönü politikayi birakmak zorunda kaldi. Murat Karayalçin partisini kapatti. Hikmet Çetin alti ayin sonunda teslim oldu. Altan Öymen baskilara boyun egdi. Kemal Dervis dayanamadi, kendisini Birlesmis Milletlere atti. Sarigül partiden atildi. Simdi, Zeki Sezer’in Baykal’in da ayrilmasini duyumsatan “ben aday degilim, yeter ki DSP kapanmasin” derken, içindeki çaresizligini herkes görmüs olmali. Dilerim 23 Temmuz günü sosyal demokratlar mutluluklarini onunla paylasirlar!
Ne yazik ki biz, solda bütünlesiyoruz diyerek günlerdir milletvekili hesabi tartismasi yaparken, Tayyip Erdogan hala “Islam’in karsisina koydugunuz zaman, o anlamda laik degilim” diyerek, laik demokratik cumhuriyete olan inançsizligini söylemeye devam ediyordu. O, bu kez de CHP’nin halkin asil sorunu olan “as ve is” sorununu birakip soyut konularla ugrasacagini ve Tandogan’da, Çaglayan’da, Izmir’de yükselen sesin sandiga yansimayacagini saniyor. Görecegiz bakalim iki ay çok çabuk geçer.
|
